In de week van 7 december 2024 krijg ik drie aanvragen binnen. Alle drie met een beladen onderwerp. Ze zijn ziek en willen nog heel graag een fotoshoot plannen. Ik gooi wat datums eruit en plan er twee in. De derde blijft achterwege. Toch besluit ik haar nog een keer te contacteren. Wat blijkt? Ze denkt dat ze de opgegeven datum al niet meer gaat halen.
Ik vraag haar: “Zaterdag heb ik een paar opdrachten, zie je het nog zitten als ik daarna langs kom?” En dat is wat ik ga doen.
Een lieve vrouw, een sterke moeder. Terwijl ik naar haar kijk, echoot een zin uit het verleden in mijn hoofd. De woorden van mijn eigen moeder aan mijn tante: “Hoe moet het nou met mijn meiden?” Die vraag laat me niet los. Want hoe laat je los? Hoe laat je een gezin achter—een gezin met drie jonge kinderen?
Deze dagen zijn wreed. Dagen waarin je geen keuzes kunt maken, geen controle hebt over wat komt. En toch is er liefde, voelbaar in alles wat ze doen. Ze zijn samen, ze dragen dit samen. Maar het verdriet is overweldigend, rauw en onvermijdelijk.
Ze vertelt dat ze nog een to-do lijstje heeft. Een klein lijstje… en ik sta daar op. Jeetje. Dit raakt me. Het besef dat ik een klein onderdeel ben van iets groots, iets wat ertoe doet in deze laatste dagen.
Eén van haar wensen: nog één keer uit eten met haar man. Maar omdat dat niet meer gaat, hebben ze een etentje thuis georganiseerd. Een simpel samenzijn, iets wat wij zo vaak voor lief nemen, wordt ineens het allerbelangrijkste. Dit zet me aan het denken.
Ik ken deze mensen net een uur, Ik wil ze vasthouden, troosten, iets voor hen doen. Maar er is niets dat ik kan doen. En toch, in deze machteloosheid, besef ik ineens iets belangrijks. Deze foto’s—deze momenten die ik vastleg—zullen voor hen van onschatbare waarde zijn. Een tastbare herinnering aan de liefde, aan het samenzijn.
En dat is een troostende gedachte.
In december 2023, kreeg haar goede vriendin Fadoua een berichtje: Hoi, kan ik je even bellen?
Ze vertelt: Ik wist direct dat er iets mis was. Wij appten altijd hele verhalen, maar bellen deden we eigenlijk nooit. Mijn hoofd draaide op volle toeren… Was er iets met haar ouders? De kinderen? Mark? Ik belde en hoorde het ondenkbare: Borstkanker.
Shit, die zag ik niet aankomen. Er is nooit iets met Simone, hoezo nu wel ineens?! Spannende weken volgden, onderzoek na onderzoek. Was het erfelijk? Waren er uitzaaiingen? Uiteindelijk kwam het behandelplan: eerst chemo, dan operatie, dan bestraling. Een zware weg, maar ze ging ervoor.
Voordat de chemo begon, gingen we samen naar De Vrienden van Amstel Live. Even alles eruit schreeuwen. Wat hebben we gelachen die avond! Daarna begon het traject. Elke dinsdag wandelden we samen. Voor haar beweging, maar ook om haar hart te luchten. Maar hoe zwaar ze het ook had, ze bleef oog houden voor haar omgeving. Je zag het niet aan haar. Ze bleef staan. Vechtend.
“Al word ik maar 60, daar heb ik vrede mee. Als ik mijn kinderen maar zie opgroeien,” zei ze.
De operatie kwam vlak voor de zomervakantie. Ik bezocht haar in het ziekenhuis en zei: Meid, ik ben zo trots op je. Je doet het zo goed.
Haar antwoord? Ik weet niet wat je bedoelt. Ik doe toch niks bijzonders?
Ze was zó sterk, maar had zelf niet door hoe krachtig ze was.
Na de zomer begonnen de bestralingen. Ik ging met haar mee naar het Erasmus in plaats van onze gebruikelijke wandelingen. En ze deed het. Alles doorstaan, hopelijk genoeg om te genezen. Ze had wat last van haar rug, maar verder leek het goed te gaan. Ze wilde zelfs vooruitkijken naar revalidatie. Maar toen voelde ze een bobbeltje in haar nek…
Vanaf dat moment ging het snel. Nog geen drie weken nadat ze hoorde dat er overal uitzaaiingen zaten, overleed ze.
Mijn lieve vriendin. Een geboren moeder, die vocht voor haar kinderen. Iemand die je maar zelden tegenkomt in je leven. Aandachtig, oprecht en altijd met een open blik naar de wereld. Ik heb geluk gehad haar als vriendin te mogen hebben.
Ik mis haar.
Fadoua
Die zaterdag rijd ik na twee fotoshoots met gemengde gevoelens naar Simone en Mark. Dit soort shoots blijven voor mij moeilijk, maar ik weet precies waarom ik het doe.
Wanneer de deur opengaat, zie ik een lieve glimlach—één die warmte uitstraalt, maar waar ook pijn achter schuilt. Even later komt Simone naar beneden. Het eerste wat me opvalt, zijn haar prachtige krullen, gevolgd door haar stralende glimlach.
We gaan direct de diepte in en ze vertellen allebei hun verhaal. De kinderen doen hun eigen ding. Maar ik kan alleen maar denken aan wat hen te wachten staat. We maken mooie foto’s. We lachen, Maar ik breek ook wanneer haar jongste zoon haar stevig omhelst, zijn armen om haar heen slaat en met een pure, onschuldige stem zegt: “Ik hou van je, mama.” Daarna drukt hij een dikke kus op haar wang. Mijn hart breekt in duizend stukjes, en ik kan mijn tranen niet langer bedwingen. Wat een verdriet gaat deze familie tegemoet.
Dat weekend doe ik er alles aan om de foto’s zo snel mogelijk te bewerken. Ze “moet“de foto’s nog kunnen zien. Vanaf de eerste bewerking tot de laatste foto rollen de tranen over mijn wangen. Wat heeft deze shoot mij intens geraakt.
Dinsdag lever ik de foto’s af. Mark stuurt me een berichtje: Ze heeft ze gezien en is er heel blij mee. Woensdagochtend krijg ik een berichtje van Simone zelf: “Wat een enorm mooie foto’s heb je gemaakt. Precies zoals ons gezin is. Dank dat ik ze nog heb mogen zien ❤️”
Dit was mijn laatste contact met haar.
Ze overlijdt op 18 december 2024.
Voor Mark, de kinderen en iedereen die haar lief had.
Deze blog is een ode aan Simone. Een vrouw met een groot hart, altijd luisterend zonder oordeel. Een vechter, een moeder, een vriendin zoals je die maar zelden tegenkomt.
Lieve Simone, ik hoop dat je rust hebt gevonden. Ik draag je in mijn hart.